بالاخره مهاجرت خوب است یا بد؟!

۷٫ شهر مقصد

علاوه بر کشور، شهر مقصد را نیز به طور جدی بررسی کنید. تصویری که ما از آمریکا می بینیم و می شنویم معمولا  تصاویر نیویورک و ال ای (لس آنجلس) و از اروپا هم معمولا تصاویر پاریس و لندن است. برای کسی که در شهری مثل تهران زندگی کرده باشد، زندگی در یکی از شهرهای کوچک در بیابان های نوادای آمریکا کار ساده ای نیست.

۸٫ وضعیت روحی روانی

اگر از آن دسته اید که اینجا حالتان خوب نیست، یعنی شرایط مالی (شغلی) تحصیلی تان مطلوب است اما به هر دلیلی خوشحال نیستید، ابتدا به ساکن این موضوع را به محل زندگی تان گره نزنید. یعنی فکر نکنید مهاجرت الزاما حال تان را خوش می کند. پیش آمده است که مهاجرت حال خوشی کسی را بد کند اما ندیده ام که حال بد کسی را خوش کند!

۹٫ وضعیت آزادی های اجتماعی، امنیت فرهنگ عمومی جامعه

این هم از آن دسته موضوعات به شدت نسبی است. اگر آقا یا خانم محترمی هستید که ماندن در ترافیک هفت صبح بزرگراه های کلان شهر تهران و از آن بدتر فرهنگ مبتذل رانندگی اکثریت، اره ای است بر روان تان، فکر هم می کنید این مملکت حالا حالاها درست بشو نیست، خب معلوم است کفه، کدام طرفی است. این موضوع خیلی بستگی به نگرش و سبک زندگی خودتان دارد.

۱۰٫ وضعیت استقلال شخصیتی و آزادی در انتخاب سبک زندگی

بسیاری از ما وقتی به ۲۵-۲۴ سالگی می رسیم، دلمان می خواهد زندگی مستقلی داشته باشیم. یعنی مثلا خانه ای برای خود داشته باشیم، کسانی را که دوست داریم دعوت کنیم یا جاهایی که دوست داریم برویم و به آن سبکی که دوست داریم، زندگی کنیم. به خصوص بسیاری از ما که در جامعه ای در حال گذار زندگی می کنیم، پیش فرض های ارزشی مان با خانواده متفاوت است و این معنایش لزوما نداشتن علقه های خانوادگی نیست. این مورد هم مانند باقی موارد کاملا نسبی و وابسته به فرد است.

برای مثال دوستی در آلمان می گفت: «زمانی که در ایران بودم، حسرت به دل ماندم که مادرم یک بار اول در بزند و بعد داخل اتاقم شود!» واقعیت این است که بسیاری از افراد تنها مسیرشان برای رسیدن به استقلال، مهاجرت است. داشتن یا نداشتن این استقلال و مقدار اهمیت آن در منظومه فکری فرد، سهم بسزایی در ماندن یا رفتن ایفا می کند.

۱۱٫ موضوع فرزند

بسیاری از افراد معتقدند که شرایط فعلی اجتماعی ایران برای تربیت درست اخلاقی و شکوفایی استعداد فرزند مناسب نیست و بر این عقیده اند که اگرچه مهاجرت شرایط خودشان را به عنوان والدین، سخت و پررنج می کند، اما در عوض فرزندشان در محیطی به مراتب اخلاقی تر و انسانی تر پرورش می یابند و این از خود گذشتگی را لازم می بینند.

هدف از ذکر این متغیر صرفا از این جهت است که نشان دهد چنین متغیرهایی هم می تواند در تصمیم گیری نقش ایفا کند. نقل قولی به مضمون و نادقیق از استاد عزیز، مصطفی ملکیان، می گوید: «والدینی که به فکر شکوفایی و رشد شخصیتی خود نیستند و حاضرند از این موضوع برای شکوفایی کودک شان بگذرند، کمکی به شکوفایی کودک هم نکرده اند. فرزند با شخصیت توسعه یافته، محصول پدر و مادری با شخصیت توسعه یافته است.»