برای اثبات اینکه باهوش بودن چقدر مهم است، کافی است زندگی یکی از باهوشترین انسانهایی را که از او تست گرفته شد، ارزیابی کنیم:
در یکسالگی توانست بخواند.
در نه سالگی به ۸ زبان زنده دنیا صحبت میکرد.
در ۱۲ سالگی وارد معتبرترین دانشگاه جهان، یعنی هاروارد شد.
او توانایی خارقالعادهای در یادگیری زبانهای متفاوت و ریاضیات داشت و برخی بهره هوشی او را ۲۵۰ تخمین زده اند. وی در سن ۴۶ سالگی از دنیا رفت و یکی از کارهای مشهور او، اختراع زبان Vendergood بود.
آیا او را میشناسید یا برای اینکه اسم او را بدانید باید به اینترنت مراجعه کنید؟
«ویلیام جیم سایدیس» بهره هوشی اش از انیشتین، ادیسون، داوینچی و بسیاری از انسان های معروف باهوش چند قرن اخیر بیشتر بوده است؛ پس چرا ما او را نمیشناسیم؟! چون در نهایت، انسانهای متفکر برایمان تاثیرگذار خواهند بود، نه صرفاً انسانهای باهوش. هوش، یک ابزار، و تفکر، مهارت استفاده از این ابزار است.
ما نمیدانیم که اگر سایدیس به اندازه ادیسون متفکر بود چه اختراع میکرد، ولی میدانیم که اگر متفکرتر بود، از هوشش میتوانست بهتر استفاده بکند؛ پس ما نیاز به تفکر داریم و باید از مسابقه «کی باهوشتر است؟» عبور کنیم و به تمرین تفکر بپردازیم.
کنکورنیوز